23 χρόνια από την εκδημία του μακαριστού Μητροπολίτη Βεροίας Παύλου (27/8/1993)

Των Αγγέλου Πάκλαρα, θεολόγου και

 Παύλου Κυρατσή, Πτ.Α.Ε.Σ. | ROMFEA.GR.

"Είτε γαρ ζώμεν, είτε αποθνήσκωμεν, του Κυρίου εσμέν" (Απ.Παύλος).

27η Αυγούστου 1993, στο Νοσοκομείο του Χιούστον, των Ηνωμένων Πολιτειών, αναχωρεί απροσδόκητα διά της κοιμήσεως του, στην αιώνια ζωή, ο μακαριστός Μητροπολίτης Βεροίας, Καμπανίας και Ναούσης Παύλος.

Ο αείμνηστος Μητροπολίτης Βεροίας Παύλος, κατά κόσμον Σπυρίδων Γιαννικόπουλος, γεννήθηκε το έτος 1929, στο Λάλα, του νομού Ηλείας.

Υιός πολύτεκνης, αγροτικής και πτωχής οικογενείας, τελείωσε το δημοτικό σχολείο στην γενέτειρα του.

Αργότερα σπουδάζει στην Πατριαρχική Εκκλησιαστική Σχολή της Ι. Μονής Αγίας Αναστασίας Χαλκιδικής.

Εκει υπήρξε συνσπουδαστής με τον κατά σάρκα αδελφό της αειμνήστου μητρός μου και θείο μου, από τον οποίο είχα ακούσει πολλές διηγήσεις για την ζωή του Μακαριστού Παύλου, ενώ αργότερα τον είχα γνωρίσει και προσωπικά.

Στην Ιερά Μονή Αγίας Αναστασίας, συνδέεται, πνευματικά με τον τότε πρόεδρο και έφορο της Σχολής, Μητροπολίτη Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου Διονύσιο Παπανικολόπουλο, τον μετέπειτα Εδέσσης.

Το 1951, σε ηλικία μόλις 22 ετών κείρεται μοναχός και χειροτονείται διάκονος, στο Καθολικό της Ι. Μονής Αγίας Αναστασίας, υπό του Ιερισσού Διονυσίου και όταν αυτός μετατίθεται, το ίδιο έτος, στην Ι. Μητρόπολη Εδέσσης, ο νεαρός π. Παύλος, τον ακολουθεί στην Έδεσσα.

Εκεί υπηρετεί ως διάκονος, αναλαμβάνοντας και ως υπεύθυνος τα κατηχητικά σχολεία της πόλεως.

Το 1953 λαμβάνει το πτυχίο της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, το δε έτος 1954, χειροτονείται πρεσβύτερος και αρχιμανδρίτης υπό του Μητροπολίτου Εδέσσης Διονυσίου στην πόλη των Γιαννιτσών.

Αμέσως μετά υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία και διορίζεται ως εφημέριος στον στρατό, κατά πρώτον στην πόλη των Τρικάλων και εν συνεχεία στην Κοζάνη, στο Β' Σώμα Στρατού.

Από εκεί το 1962, μετατίθεται στην Βέροια, ενώ από το 1964 έως και το 1967 υπηρετεί στη Θεσσαλονίκη στο Γ' Σώμα Στρατού, ως στρατιωτικός Ιερέας και Ιεροκήρυξ.

Εκεί βραβεύεται για το σπουδαίο ποιμαντικό και λειτουργικό έργο που επιτελεί.

Το 1968 και μετά την παραίτηση του Μητροπολίτου Βεροίας Καλλινίκου Χαραλαμπάκη (του από Κασσανδρείας), ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος προτείνει για την πλήρωση της Μητροπόλεως Βεροίας, κληρικό της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης.

Ερωτηθείς όμως υπό του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Λεωνίδας, εισηγείται για την εκλογή το όνομα του στρατιωτικού αρχιμανδρίτου Παύλου Γιαννικόπουλου, ο οποίος τελικά και εκλέγεται Μητροπολίτης Βεροίας.

Η χειροτονία του τελείται στον Ι.Ναό Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης, υπό του Μητροπολίτου Διδυμοτείχου και Ορεστιάδος Κωνσταντίνου και συλλειτουργούντων των Δράμας Διονυσίου, Εδέσσης Καλλινίκου, Θεσσαλονίκης Λεωνίδου και του τοποτηρητού της Μητροπόλεως Βεροίας, Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Χαρίτωνος.

Αμέσως μετά την ενθρόνιση, τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους, ο νέος ποιμενάρχης αρχίζει το πολυσχιδές και πολύπλευρο έργο του.

Στελεχώνει την Ι.Μονή Αγίας Κυριακής Λουτρού, με μοναχές ενώ ανεγείρει εκ βάθρων νέο επιβλητικό Καθολικό στην Ιερά Μονή.

Παράλληλα για ασφάλεια, περιφράζει όλον το χώρο της Ιεράς Μονής.

Ανακαινίζει τα κελλιά της ερειπωμένης Ι.Μονής Αγίου Αθανασίου Σφηνίτσης και την επανδρώνει.

Συντηρεί και ανασκευάζει την Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου και επισκευάζει την Ι. Μονή Προδρόμου Ναούσης, Αγίων Πάντων Βεργίνης και Μεταμορφώσεως Σωτήρος Μουτσιάλης.

Δημιουργεί νέο Ι.Ναό εντός της πόλεως Βεροίας, αφιερωμένο στον Άγιο Νικόδημο, τον Βεροιέα και καθιστά ενορίες τους Ι.Ναούς Αγίας Τριάδος, Υπαπαντής του Κυρίου, Αγίας Παρασκευής και Θείας Αναλήψεως και Αγίου Νεκταρίου.

Αναλαμβάνει Πρόεδρος του Μητροπολιτικού Συμβουλίου, του τοπικού ΤΑΚΕ και του Επισκοπικού Δικαστηρίου.

Εκτός από τον ίδιο που ήταν δεινός Ιεροκήρυκας του Θείου λόγου, διορίζει πολλούς νέους Ιεροκήρυκες κληρικούς αλλά και έμπειρους λαικούς Θεολόγους.

Καθιερώνει εσπερινά κηρύγματα στην Βέροια, Νάουσα, Αλεξάνδρεια και Χαλάστρα.

Με πρωτοβουλίες του πραγματοποιούνται διαλέξεις και πνευματικές εκδηλώσεις.

Ενδιαφερόμενος δια το μέγα μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως, χειροθετεί άνω των 15 πνευματικών πατέρων, οι οποίοι περιόδευαν σε όλες τις ενορίες.

Αγωνιώντας για την Χριστιανική Αγωγή της Νεολαίας της Μητροπόλεως του, δημιουργεί Ενοριακά κέντρα Νεότητας στους Ιερούς Ναούς: Αγίων Αναργύρων, Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος, Αγίου Αντωνίου και Αγίου Σάββα, Βεροίας, Μεταμορφώσεως Σωτήρος Ναούσης, Κοιμήσεως Θεοτόκου Χαλάστρας, Αγίας Παρασκευής Κοπανού, Αγίας Παρασκευής Μελίκης και Κοιμήσεως Θεοτόκου, Αγίου Γεωργίου.

Καθ' όλη την διάρκεια της ποιμαντορίας του λειτουργούσαν Κατηχητικά Σχολεία όλων των βαθμίδων και ειδικές διαλέξεις νέων, έκαστο μήνα.

Διόρισε μόνιμο Ιερέα, στο τότε Β' Σώμα Στρατού Βεροίας, ενώ εξέδωσε για πρώτη φορά το Μηνιαίο Περιοδικό, "Ο Άγιος Αντώνιος, ο Βεροιεύς".

Συγκαλούσε Μηνιαίες Συνάξεις όλων των εφημερίων, στο Πνευματικό Κέντρο της Μητροπόλεως επί πνευματικών, διοικητικών και ποιμαντικών ζητημάτων.

Δημιούργησε Εκκλησιαστικό Βιβλιοπωλείο της Μητροπόλεως, πλησίον του Ι.Ναού Αγίου Ιωάννου, του Ελεήμονος στο κέντρο της πόλεως Βέροιας.

Ίδρυσε Σχολή Εκκλησιαστικής Βυζαντινής Μουσικής με κατηρτισμένους καθηγητές.

Αμέριστη και διαρκής η ηθική και οικονομική ενίσχυσή του, στο εν Βεροία Γηροκομείο, στο Οικοτροφείο Αρρένων, "Όσιος Θεοφάνης", Ναούσης και στο Οικοτροφείο θηλέων, "Η Αγία Ιερουσαλήμ", Βεροίας.

Ιδρυτής και εμνευστής των Εκκλησιαστικών Κατασκηνώσεων της Μητροπόλεως του, οι οποίες λειτουργούσαν εντελώς δωρεάν, από του έτους 1969 στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Σκήτεως Βεροίας, αλλά και των συσσιτίων απόρων μαθητών και μαθητριών στη Βεροία, "Ο Άγιος Αντώνιος".

Με εντολή και ευλογία του λειτουργούσαν Αγιογραφικοί Κύκλοι σε κάθε ενορία των πόλεων αλλά και των μεγάλων χωρίων καθώς και η Χριστιανική Ένωσις Ορθοδόξων Βεροίας, "Ο Απ. Παύλος" και η Χριστιανική Εστία, "Άγιος Θεοφάνης", Ναούσης.

Επίσης η Φιλόπτωχος Αδελφότης Κυριών στη Βεροία, Νάουσα και Αλεξάνδρεια και η Ένωσις Γονέων Ναούσης.

Μέγιστο το ενδιαφέρον του για την αντιαιρετική δράση με συνεχείς αντιαιρετικές εξορμήσεις με κατάλληλες διαφωτιστικές ομιλίες.

Μεγίστη η αρωγή του και η ηθικοπνευματική στηριξή του στα Νοσοκομεία και στις Κλινικές εντός της περιφερείας του, τα οποία επισκέπτετο τακτικότατα.

Πρόεδρος των τοπικών Τμημάτων του Ε.Ε.Σ.

Κατά την διετία 1970-71, με προσωπικές του ενέργειες, μεταφέρει μονίμως, μέρος των Ι.Λειψάνων του Αγίου Σωσιπάτρου από τον ομώνυμο Ιερό Ναό, της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, με την ευλογία του Μητροπολίτου Κερκύρας Πολυκάρπου.

Τιμούσε, λειτουργώντας με ευλάβεια πολλή, σε όλες τις τοπικές εορτές των Αγίων Αποστόλου Πέτρου και Παύλου, Οσίου Αντωνίου του Νέου, πολιούχου Βεροίας, Κοιμήσεως Θεοτόκου εις το Ι. Προσκύνημα Παναγίας Σουμελά, Οσίου Θεοφάνους, πολιούχου Ναούσης, Αγίας Ιερουσαλήμ, Αγίου Σωσιπάτρου και Οσίου Διονυσίου.

Διηνεκές το ενδιαφέρον του για την συντήρηση του Ι.Βήματος του Αποστόλου των Εθνών Παύλου, τελώντας μεγαλοπρεπή Μέγα Εσπερινό το εσπέρας της εορτής, παρόντων όλων των κληρικών της Μητροπόλεως του.

Διαρκής και η επίβλεψή του διά τον παλαιό Μητροπολιτικό Ναό, ο οποίος μετά την απελευθέρωση της πόλεως το 1912, απεδόθη και πάλιν στην λατρεία.

Πλησίον του Ιερού Ναού, διασώζεται ο πλάτανος, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε το 1432 από τους Τούρκους για τον απαγχονισμό του Μητροπολίτου Βεροίας, Αγίου Αρσενίου.

Ενδιαφέρον επέδειξε και για την συντήρηση επίσης των Ιερών Ναών της πόλεως Βεροίας και των παρεκκλησίων τους, οι οποίοι θεωρούνται ιστορικά διατηρητέα μνημεία, βυζαντινά και μεταβυζαντινά με τοιχογραφίες του 12ου αιώνος.

Κατά την διάρκεια της εικοσιπενταετούς αρχιερατείας του, ο αείμνηστος Ιεράρχης Παύλος, χειροτόνησε εκ των τιμίων χειρών του, άνω των 125 αξίων κληρικών, τέσσερις εκ των οποίων, προεβιβάσθησαν εις το Αρχιερατικόν αξίωμα, οι Κυθήρων Ιερόθεος, Εδέσσης Χρυσόστομος, Τριπόλεως Θεοφύλακτος και Δράμας Παύλος, πνευματικά τέκνα του μακαριστού Μητροπολίτου.

Ως προς τον χαρακτήρα του, ο αοίδιμος Βεροίας Παύλος, ήταν ηπίων τόνων, μεγαλοπρεπής, αρχοντικός, επιβλητικός, ευλαβέστατος, ιεροπρεπέστατος, μειλίχιος, ευσυνείδητος, με φόβο Θεού και υποδειγματική αφοσίωση και λατρεία προς το Ιερό Θυσιαστήριο.

Παρά τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν ίστατο πάντοτε ενώπιον της Αγίας Τραπέζης, ουδέποτε εγκαταλείπων αυτήν, διά να καθίση ή να συνομιλήση με κάποιον.

Ακόμη δε και στις πολύωρες και κουραστικές, αλλά αγαπημένες του αγρυπνίες του Αγίου Όρους, όταν τον καλούσαν, ήταν συνεχώς όρθιος στον Αρχιερατικό του θρόνο.

Αυστηρός και σοβαρός διά όσους τον εγνώριζαν από μακρόθεν, συγκαταβατικός και συνδιαλέξιμος διά όσους συνομιλούσαν μαζί του, εκ του πλησίον.

Αγαπούσε τους ιερείς του και προσπαθούσε όσο ήταν εφικτό να τους βοηθήσει, σε όποιο πρόβλημά τους, προέκυπτε.

Επειδή και ο ίδιος ήταν φιλαλήθης και ειλικρινής δεν συμπαθούσε το ψεύδος και την υποκρισία.

Δεν ήθελε πάσης φύσεως ατασθαλίες στην Μητρόπολη του και ήθελε οι κληρικοί του να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, στα ιερατικά τους καθήκοντα και προσεκτικοί ως προς την ιερατική τους εμφάνιση.

Δεν απουσίαζε σχεδόν ποτέ από την έδρα της Μητροπόλεως του, παρά μόνον δια τις συνοδικές αναγκαίες παρουσίες του στην Αθήνα και σπανίως τον έβλεπε κάποιος σε πολυάριθμα αρχιερατικά συλλείτουργα.

Στις εορταστικές εκδηλώσεις του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης, στον Ναό τον οποίο και χειροτονήθηκε Επίσκοπος, παρευρίσκετο, μόνον το πρωί, την παραμονή της εορτής, στην λιτανεία του Αγίου, ενώ το απόγευμα αναχωρούσε πάντοτε γιά να χοροστατήσει και να λειτουργήσει πλησίον του ποιμνίου του, στους εκάστοτε πανηγυρίζοντες Ιερούς Ναούς.

Μόνον ένα έτος, που ο μακαριστός Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Παντελεήμων ο Β', ένεκα της μεγάλης αδελφικής φιλίας που συνδεόταν μαζί του, τον παρακάλεσε να παραμείνει.

Ποτέ δεν αναρτούσε πρόγραμμα που θα λειτουργούσε εκάστη Κυριακή.

Λίγο πριν αποχωρήσει από την Μητρόπολη αποφάσιζε που θα τελέσει την Θεία Ευχαριστία...

Αρχιερέας εκ της παλαιάς γενεάς των Ιεραρχών, παραδοσιακός, φιλακόλουθος, φιλομόναχος, φιλάρετος, ταπεινός, ευσυγκίνητος έναντι του ανθρωπίνου πόνου, ολιγαρκής και απέριττος ως προς την αρχιερατική του αμφίεση.

Δεν ύψωνε τον τόνο της φωνής του, παρά μόνον όταν διέκρινε ότι κινδυνεύουν οι αλήθειες του Ευαγγελίου και η διαστρέβλωση τους.

Υπήρξε άνθρωπος της προσφοράς και της δοτικότητος.

Όσο κι αν ακούγεται περίεργο το φιλόπτωχο ταμείο της Μητροπόλεως του, μόλις γέμιζε, άδειαζε ευθύς αμέσως, διότι η φιλανθρωπική του ευαισθησία και αστείρευτη αγάπη του, προσπαθούσε πάντα να συνδράμει σε ιδρύματα, οίκους ευγηρίας και κάθε πάσχοντα συνάνθρωπό του, άπορες οικογένειες, ορφανά παιδιά, ανήμπορους γέροντες, άπορους σπουδαστές.

Αλησμόνητη θα μείνει η δημόσια ομολογία, κατά την διάρκεια της εξοδίου ακολουθίας του, του αειμνήστου Μητροπολίτου Λαγκαδά Σπυρίδωνος, ο οποίος ένδακρυς αποκάλυψε, ότι ο αδελφός Βεροίας Παύλος, συντηρούσε παντοιοτρόπως την Ιερά Μητρόπολη Λαγκαδά...

Το σπουδαιότερο ήταν ότι όλο αυτό το τεράστιο φιλανθρωπικό του έργο και η διηνεκής σε όλους τους τομείς προσφορά του επί 25 έτη, ουδείς την εγνώριζε, παρά μόνον ένας ή δύο εκ των πολύ στενών συνεργατών του.

Προσέφερε αθόρυβα και σιωπηλά, δια να λάβει τον μισθόν του εν ουρανοίς.

Τον Μάιον, του έτους 1982 αντιμετωπίζει το πρώτο πρόβλημα υγείας του και μεταβαίνει επί τούτου στην Αμερική, προς ίασιν του. 11 έτη μετά, παρυσιάζεται εκ νέου το ίδιο πρόβλημα ασθενείας.

Λειτουργεί διά τελευταία φορά, την 15η Αυγούστου 1993 στο Πανελλήνιο Προσκύνημα Παναγίας Σουμελά και στις 17 του ιδίου μηνός αναχωρεί και πάλι στο Χιούστον των Ηνωμένων Πολιτειών.

Δυστυχώς, η αγαπώσα και ευαίσθητος καρδία του, κουρασμένη πλέον, τον είχε εγκαταλείψει.

Δεν καταφέρνει να επιστρέψει στην πατρίδα του και αφήνει την τελευταία του πνοή τις πρωινές ώρες της 27ης Αυγούστου 1993.

Ο πένθιμος ήχος των κωδωνοστασίων όλων των Ιερώμ Ναών της Μητροπόλεως Βεροίας, προκαλούν ρίγη συγκινήσεως στο ποίμνιο του για το θλιβερό άγγελμα της απροσδόκητης κοιμήσεως, του αγαπημένου τους ποιμενάρχου.

Το σκήνωμά του φθάνει στην Ελλάδα και στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης, τέσσερις ημέρες μετά, όπου το υποδέχονται με πολλή θλίψη, οι Μητροπολίτες Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς Προκόπιος, Λαγκαδά Σπυρίδων, ο τοποτηρητής Εδέσσης Χρυσόστομος, άλλοι αρχιερείς, κληρικοί του και πολλοί πιστοί.

Τίθεται προς προσκύνηση στον Ι.Ναόν Αγίου Αντωνίου Βεροίας το πρωί της 31ης Αυγούστου ενώ η εξόδιος ακολουθία του, τελείται την 1η Σεπτεμβρίου, προεξάρχοντος του τοποτηρητού, Μητροπολίτου Εδέσσης Χρυσοστόμου και δέκα άλλων αρχιερέων.

Ο ενταφιασμός του γίνεται κατόπιν επιθυμίας του, στην αγαπημένη του Ι.Μονή Αγίας Κυριακής Λουτρού, Βεροίας (σ.σ.: στη φωτογραφία, ο - επίσης σήμερα - μακαριστός π. Ανδρέας Κυρατσής, στενός συνεργάτης του Μητροπολίτη Παύλου, τελεί τρισάγιο στον τάφο του).

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Βεροίας και Ναούσης Παύλος, ένεκα της μεγάλης πνευματικότητος και της βαθείας και ακλονήτου πίστεως που είχε έναντι του εν Τριάδι Θεού, εποίμανε την Μητρόπολη του, ευδοκίμως, επιτυχώς και Θεαρέστως, αφήσας μνήμην αγαθή και αλησμόνητη στις ψυχές του ποιμνίου του.

Ατενίζοντας δε κάποιος την γλυκυτάτη όψη του σκηνώματος του, θα νόμιζε ότι ήδη προγεύεται της προαιωνίου χαράς και αγαλλιάσεως του Παραδείσου.

Κλείνοντας το αφιέρωμα αυτό στην σεπτή μνήμη του μεγάλου σε αρετές και αξίες αυτού Ιεράρχου, δανειζόμαστε τις πατρικές του νουθεσίες από την τελευταία Αναστάσιμη Ποιμαντορική Εγκύκλιό του, το Άγιον Πάσχα, του 1993.

Ανέφερε χαρακτηριστικά: "Κανένα γεγονός εις την ιστορίαν του κόσμου δεν υπήρξε λαμπρότερον και περισσότερον χαρμόσυνον.

Το πράγματι ιστορικόν γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου, γεμίζει με απέραντον χαράν και αισιοδοξίαν τον άνθρωπον

Παρηγορεί και ειρηνεύει κάθε ταραγμένην και θλιμμένην, από τα βάσανα του κόσμου, ψυχήν.

Ενθουσιάζει και δίδει θάρρος εις όλους όσους θέλουν να γίνουν αγωνισταί της παρούσης ζωής.

Διότι από τον καινόν τάφον εξεπίδησεν η "καινή κτίσις", η χαρά, η αγαλλίασις, η αισιοδοξία, η ελπίς.

"Τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά τα πάντα" (Β' Κορινθ. ε'17).

Η Ανάστασις του Χριστού είναι πηγή δυνάμεως πνευματικής ανυπολογίστου διά τον άνθρωπον.

Εάν προ της Αναστάσεως του Κυρίου η αμαρτία εκράτει δούλον τον άνθρωπον, η Ανάστασις έδωκε το αποτελεσματικότερον κτύπημα κατά της αμαρτίας..."

Ο Μητροπολίτης Βεροίας Παύλος, "τον δρόμο τετέλεκε, την πίστινν τετήρηκε, απόδοται ο της δικαιοσύνης στέφανος."

Ευχόμεθα ολοψύχως, ο αοίδιμος Ιεράρχης, να απολαμβάνει τα ανυπέρβλητα και ανεκδιήγητα μεγαλεία , "του Δημιουργού των απάντων, του και νεκρών και ζώντων εξουσιάζοντος θεού."

Η φιλόστοργος Εκκλησία του Χριστού, "εν τη αφάτω αυτού στοργή και μερίμνη", εκλέγει στις 29 Μαΐου του έτους 1994, πανάξιο διάδοχο του Μακαριστού Παύλου, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ο οποίος εκατονταπλασίασε το έργο του προκατόχου του, με το διηνεκές λειτουργικό, κηρυκτικό, φιλανθρωπικό, κοινωνικό και ποιμαντικό έργο του επί δύο και πλέον δεκαετίες, καθιερώνοντας συν τοις άλλοις και τον μέγα θεσμό των Παυλείων, προς τιμήν του Αποστόλου των Εθνών, Αγίου Παύλου.

Η πανσέβαστος μνήμη του Μακαριστού Παύλου, 23 έτη μετά, είη αλησμόνητος, άσβεστος και αιωνία.

Κάντε LIKE στη σελίδα του InVeria.gr και... 
μείνετε ενημερωμένοι για όλα!

InVeria.gr