.jpg)
Του Γιάννη Τσιαμήτρου*
Τα… μπάνια του λαού τελειώνουν σιγά σιγά, οι πόλεις γεμίζουν ξανά, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, και φυσικά από διαμαρτυρίες, απεργίες και γενικό αναβρασμό άλλο τίποτα, όχι πως όλα αυτά είναι αδικαιολόγητα, αντιθέτως με την οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας πολλοί πιστεύουν πως είναι και χλιαρές οι αντιδράσεις.
Αισίως λοιπόν να 'μαστε στο Σεπτέμβρη, μήνα των γερμανικών εκλογών, μήνα που περιμένουμε η Ευρώπη να αλλάξει γραμμή και όλα τα συναφή. Πριν από όλα αυτά θα πρέπει να δούμε τις κοινωνικές αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας, που πάντα το φθινόπωρο παραδοσιακά εντείνονται. Από το χώρο της παιδείας κιόλας βλέπουμε να υψώνεται τείχος διαμαρτυρίας. Από πανεπιστήμια μέχρι δημοτικά, καθηγητές, διοικητικοί υπάλληλοι αλλά και φοιτητές που ξεκινούν καταλήψεις βρίσκονται στις επάλξεις μπροστά σε κινητικότητα αλλά και το ενδεχόμενο νέων περικοπών. Το σίγουρο είναι πως έπονται και άλλοι κλάδοι και θα πρέπει να αποφευχθεί μια κατάσταση γενικής κοινωνικής ανυπακοής και χάους.
Για την κυβέρνηση ουσιαστικά αυτό είναι το πιο δύσκολο στοίχημα. Θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές εντάσεις με τρόπο τέτοιο ώστε να μη δημιουργηθούν και άλλες, έτσι ώστε στο τέλος να μην αντιμετωπίζονται. Ακούω συχνά πυκνά πως σκέφτονται, από το χώρο της παιδείας κιόλας, να αντιμετωπίσουν τις απεργίες με επιστράτευση και επίταξη, μέτρα αγαπημένα όπως φαίνεται της κυβέρνησης, μέτρα ωστόσο καταστολής, που κατά την άποψη μου μόνο κακό θα κάνουν το συγκεκριμένο δύσκολο Σεπτέμβρη.
Το μέτρο της επιστράτευσης είναι ακραίο, και ασφαλώς δεν είναι λύση σε μια κοινωνία που είναι στη χειρότερη θέση των τελευταίων 50 ετών. Δεν είναι δυνατόν να επιστρατεύσεις όλους τους εργαζόμενους που αντιδρούν γιατί τότε κινδυνεύεις να βρεθείς μπροστά σε ένα γενικό μπλακ αουτ οργής με απρόβλεπτες συνέπειες, το ποτήρι βλέπετε δε θέλει πολύ να ξεχειλίσει. Δεν πρέπει να πάει κόντρα στη δικαιολογημένη οργή. Θα πρέπει να καλέσει σε διάλογο τους εργαζόμενους, να δει τα αιτήματά τους, να κάνει πίσω αν χρειαστεί. Η επιστράτευση και άλλα ακραία μέσα καταστολής, αυτήν την εποχή δυστυχώς μπορεί να αποτελέσουν τη σπίθα για κοινωνική έκρηξη. Ο χειρισμός των αντιδράσεων θέλει πάρα πολύ προσοχή από τους κυβερνώντες.
