Κόκκινα γαρύφαλλα στους ήρωες…

Κόκκινα γαρύφαλλα στους ήρωες…

(Άρθρο του Γιώργου Μιχαηλίδη*)

αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο, 

αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο 

Ρωμιοσύνη - Γιάννης Ρίτσος

Σαράντα χρόνια πέρασαν απ' το Νοέμβρη του 1973. Από τις μέρες που τα αδούλωτα νιάτα μας σήκωσαν ψηλά τους δαυλούς της λευτεριάς να σκίσουν τα σκοτάδια της εφτάχρονης τυραννίας.

Οι φοιτητές του 1973 είχαν ζήσει όλη την ταπείνωση της εφτάχρονης δικτατορίας. Είχαν υποστεί τον ασταμάτητο βομβαρδισμό των συνθημάτων της προπαγάνδας της χούντας για τον αφανισμό της προσωπικότητάς τους. Με τα ερευνητικά τους μάτια κοίταζαν τους γονείς τους, τους δασκάλους τους, τους μεγάλους αδερφούς τους και ρωτούσαν: Ως πότε; Κι όλοι τους συμβούλευαν: Υπομονή! Δεν άντεξαν άλλο. Λυτρωτική άκουσαν μέσα τους την συμβουλή του ποιητή : «Και χτίσε κάστρο απάνω του, και ταμπουρώσου μέσα...»

Ήξεραν πως «η λευτεριά κερδίζεται, δε χαρίζεται» και τη γνώση αυτή την έκαναν πράξη. Όρθωσαν τα κορμιά τους, ζέσταναν τις καρδιές τους κι έφεραν, παραμονές του χειμώνα, την Άνοιξη. Αμυγδαλιές οι ψυχές τους άνοιξαν τα μπουμπούκια τους αντίκρυ στου τυράννου βοριά τη φοβέρα. Η φωνή τους, σάλπισε το ξεκίνημα του αγώνα, συνταίριασε κι απλώθηκε σ' ολόκληρη τη χώρα.

Και η λαϊκή ψυχή ξύπνησε, ορθώθηκε, ξεσηκώθηκε, πήρε φωτιά. Το τέρας της τυραννίας φοβήθηκε τον ξυπνημό της. Με φωτιά και σίδερο προσπάθησε να πνίξει τη φωνή της λευτεριάς. Δεν του ‘μαθαν ποτέ, πως οι ιδέες δε σκοτώνονται, δεν πέφτουν. Έπεσαν μόνο τα κορμιά των απροσκύνητων παλικαριών, που έγιναν συνεχιστές της προγονικής κληρονομιάς, φωτεινό μετέωρο των γενιών που θα 'ρθουν... 

Πολυτεχνείο... Ένα ορόσημο στην ιστορία του τόπου. Στην επανάληψή του ριγούμε και στη θύμησή του νιώθουμε συγκλονισμό. Η λαίλαπα που θέρισε κι έκαψε, πέρασε. Ζούμε κι αναπνέουμε τον λεύτερο αέρα. Τούτη την ώρα τη μεγάλη, τούτη την ώρα της πανελλήνιας χαράς και του άφταστου μεγαλείου, με συγκίνηση στρέφει προς τα πίσω η σκέψη μας, στέκεται προσοχή, τιμά και θαυμάζει. Μελετά τα λαμπρά παλικάρια και δεν απορεί, μόνο περήφανα δακρύζει, σκύβει ευλαβικά και τα φιλάει. Ναι! Ήταν αλήθεια πως δε σας φόβισε η εφτάχρονη μαυρίλα και δε σας λύγισε των τυράννων η κτηνωδία. Τον δικό σας ζήλο για τη λευτεριά δεν τον μάρανε η σκληρότητα εκείνων, που θέλησαν να προσβάλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. 

Σήμερα και πάλι στη μνήμη μας φέρνουμε τη μεγάλη τη θυσία σας. Με τη φαντασία μας χτενίζουμε και χαϊδεύουμε τα ματωμένα σας μαλλιά, πλένουμε με το δάκρυ του λαού μας τις πληγές του κορμιού σας κι ύστερα σας στήνουμε όρθιους και σας χαιρετούμε με το φιλί της αγάπης και του θαυμασμού μας. Έτσι σας είδαμε. Έτσι σας θέλουμε. Έτσι θα μείνετε μέσα μας όρθιοι, στητοί, αιώνιοι φρουροί εσείς των ωραίων και μεγάλων, που με τη θυσία σας μας χαρίσατε. Και σε σας τους άλλους που επιζήσατε από τη φοβερή σφαγή και το κακό κι αδούλωτοι σταθήκατε στα ωραία ιδανικά τι να σας πούμε; Ένα μπορούμε, πως νιώθουμε υπερήφανοι γιατί παλέψατε γι' αυτά τα ωραία ιδανικά σας. Ναι! Ας το μάθουν όλοι οι άνθρωποι σ' όλον τον κόσμο κι ας το κάνουν τραγούδι, αυτό που εσείς χωρίς συμβιβασμούς πράξατε , πως είναι όμορφο να μάχεται καθένας μας για κάθε τι το όμορφο και πως γίνεται πιο όμορφο αυτό όταν σκοπεύει τη λευτεριά και την τιμή του τόπου. 

Ξημερώματα της 21ης Απριλίου 1967. Ο γαλανός ουρανός της Ελλάδας μας σκεπάστηκε από μαύρα σύννεφα σκλαβιάς, μιας σκλαβιάς που δεν την επέβαλαν ξένοι κατακτητές αλλά Έλληνες συνωμότες και με όπλα που τους είχε εμπιστευτεί η Πατρίδα για να την προστατεύουν από τους εξωτερικούς της εχθρούς. Αυτά τα όπλα οι επίορκοι τα έστρεψαν εναντίον του Ελληνικού λαού, καταπατώντας τις δημοκρατικές του ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα. 

Κατάργησαν τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, κατάργησαν τις συνταγματικές ελευθερίες, ακύρωσαν τα βασικά άρθρα του συντάγματος, έβαλαν λογοκρισία στις εφημερίδες. Έκαναν μαζικές συλλήψεις και εκτοπίσεις, εγκατέστησαν και διατήρησαν ολόκληρα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Λέρο, στη Γυάρο και αλλού, έκαναν διώξεις, συλλήψεις, δίκες και βασανιστήρια σε όσους εκδήλωναν αντίθεση στο τυραννικό καθεστώς. Αυτή ήταν η αποτρόπαιη εικόνα της τυραννίας του καθεστώτος της χούντας. 

Όμως ο αδούλωτος Ελληνικός λαός δεν υπέκυπτε. Με την παγερή και παθητική στάση του αλλά και με τη συγκρότηση αντιστασιακών οργανώσεων, με την περιφρόνηση των καταδικαστικών αποφάσεων των στρατοδικείων, με συνεχείς διαμαρτυρίες και εκκλήσεις βοήθειας στους φιλελεύθερους λαούς της γης και τέλος με μια ατελείωτη σειρά αγωνιστικών πράξεων , που συνεχίστηκαν ασταμάτητα στα επτά χρόνια της τυραννίας της χούντας , υπέσκαψε και διέβρωσε τα θεμέλια του δικτατορικού καθεστώτος, το ξεγύμνωσε από κάθε αληθοφανή δικαιολογία και το παρέδωσε στο χλευασμό όλων των φιλελεύθερων λαών του κόσμου. 

Πέρασαν έτσι περίπου 7 χρόνια, χρόνια γεμάτα φόβο και αγωνία. Φτάσαμε στο Νοέμβρη του 1973 . 

Οι φοιτητές τη δεύτερη προς τρίτη βδομάδα του μήνα αποφασίζουν να διαμαρτυρηθούν κι αρχίζουν τις πρώτες συγκεντρώσεις και πορείες τους. Τελικά συγκεντρώνονται στο κτίριο του Πολυτεχνείου.

 Τετάρτη πρωί, 14 του Νοέμβρη του 1973. Το μεσημέρι η αστυνομία κυκλώνει το Πολυτεχνείο ενώ οι φοιτητές ρίχνουν τα πρώτα συνθήματα: «Ψωμί - Παιδεία – Ελευθερία», «Κάτω η Χούντα», «Δημοκρατία» κ.ά.

 Πέμπτη 15 του Νοέμβρη. Οι φοιτητές οργανώνουν τη ζωή και τη δράση τους. Γίνονται συνελεύσεις. Εκλέγονται επιτροπές. Ο πρώτος πολύγραφος αρχίζει να λειτουργεί. Κείμενα προκηρύξεων, αυτοσχέδια ποιήματα, σκίτσα βγαίνουν απ' τον πολύγραφο. Σκορπίζονται σε όλο το κτίριο. 

Παρασκευή, 16 του Νοέμβρη. Οι φοιτητές που είναι κλεισμένοι στο Πολυτεχνείο φτιάχνουν ραδιοσταθμό, αφήνουν τη φωνή τους να ταξιδέψει τον Αθηναϊκό αέρα και να μεταδοθεί το απεγνωσμένο μήνυμα των ξεσηκωμένων σ' ολόκληρο τον φιλελεύθερο κόσμο. Ο σταθμός εκπέμπει στους 1050 χιλιοκύκλους. Τρεις φωνές εναλλάσσονται ,δυο κορίτσια κι ένα αγόρι: «ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ! ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!» «Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων.» «Όλοι εδώ, στον αγώνα ενάντια στη Χούντα. Ελληνικέ λαέ, έχουμε την ανάγκη σου. Όλοι ενωμένοι! Κάτω η Χούντα».

Ρίγη συγκινήσεως και πατριωτισμού προκαλούν τα λόγια αυτά στις καρδιές των φιλελεύθερων πολιτών. Πλήθη λαού κατεβαίνουν στο κέντρο της Αθήνας και κατακλύζουν τους γύρω από το Πολυτεχνείο δρόμους. Στους ηρωικούς αγωνιστές προσφέρουν λουλούδια, τσιγάρα, τρόφιμα, χρήματα. Δάκρυα ελπίδας και χαράς κυλούν στα μάτια όλων. Συνθήματα Λευτεριάς δονούν τον αέρα: «Θάρρος λεβέντες» «Είμαστε όλοι μαζί σας», «Κάτω η Χούντα», «Ένας είναι ο αρχηγός, ο κυρίαρχος λαός». «Απόψε πεθαίνει ο φασισμός», «Η Χούντα θα πέσει απ' το λαό». Πολλά άλλα συνθήματα γράφονται στους τοίχους ή σε πανό. Χιλιάδες προκηρύξεις σκορπίζονται. Ο λαός της Αθήνας ξεσηκώνεται. Αμέτρητες χιλιάδες ανθρώπων διαδηλώνουν την απόφασή τους να αποτινάξουν το ζυγό της χούντας.

Είναι το ξέσπασμα, το ξεχείλισμα της λαϊκής οργής στο εφτάχρονο όργιο της αυθαιρεσίας των σφετεριστών της εξουσίας. Είναι το πάθος για τη δημοκρατία που από τα πανάρχαια χρόνια συγκλονίζει και κατακαίει την αδούλωτη ελληνική ψυχή. Κι ο αγώνας συνεχίζεται με όλο και μεγαλύτερη ένταση, μέσα κι έξω από το Πολυτεχνείο. Όμως το τέρας του φασισμού είναι ακόμα ισχυρό και δεν υποχωρεί μπροστά στη λαϊκή κατάρα κι οργή. Έχει στη διάθεσή του τα όπλα, θωρακισμένα αυτοκίνητα, τανκς, και τα βάζει όλα μπροστά για να τρομοκρατήσει και να υποτάξει το λαό, να διαλύσει τους διαδηλωτές, να εξουδετερώσει τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Πολυτεχνείου. Η ώρα της μεγάλης θυσίας πλησιάζει. Το Πολυτεχνείο κυκλώνεται από τανκς, θωρακισμένα αυτοκίνητα, στρατό και αστυνομικούς. Ρίχνουν δακρυγόνα, πυροβολούν, καλούν τους φοιτητές να παραδοθούν, απειλούν πως θα τους σκοτώσουν, απειλούν να χύσουν αδελφικό αίμα. 

Στο προαύλιο του Πολυτεχνείου οι φοιτητές δείχνουν τα γυμνά τους στήθη και τα άοπλα χέρια τους. Ψάλλουν τον Εθνικό μας Ύμνο και φωνάζουν στους στρατιώτες «Είμαστε αδέλφια, δεν θα μας χτυπήσετε, να μη χυθεί αίμα αδελφικό!» «Το μόνο μας όπλο», προσθέτει ο ραδιοφωνικός σταθμός των φοιτητών του Πολυτεχνείου, «είναι τα γυμνά μας στήθη.» «Το μόνο μας όπλο είναι η πίστη μας για την ελευθερία μας.» «Πιστεύουμε πως οι φαντάροι μας, τ' αδέλφια μας δεν θα μας χτυπήσουν, δε θα ρίξουν στ' αδέρφια τους, δε θα χυθεί αίμα αδελφικό».

 Κι όμως πυροβόλησαν, γιατί έτσι τους πρόσταξαν οι τύραννοι. Κι εκεί, πάνω στις επάλξεις της Ελευθερίας, έπεσαν κορμιά παιδιών του ελληνικού λαού. Το πλακόστρωτο του αυλόγυρου βάφτηκε με το τιμημένο αίμα των ανδρείων, ενώ ακόμη ακουγόταν ο εκφωνητής του ραδιοσταθμού που έλεγε: «Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο!» Για να σωπάσει όμως σε λίγο, στις τρεις παρά τέταρτο τα ξημερώματα του Σαββάτου, στις 17 Νοέμβρη του 1973, γιατί ένα ατσαλένιο θεριό, ένα τανκς ορμά με λύσσα και γκρεμίζει με τρομακτικό θόρυβο τη σιδερένια αυλόπορτα του Πολυτεχνείου κι ανοίγει το δρόμο για να περάσουν οι πολιορκητές. Έτσι έπεσε το οχυρό της δημοκρατίας. Οι θρυλικοί υπερασπιστές του σταμάτησαν τον αγώνα, υποχώρησαν, έφυγαν. Υπερήφανοι ΝΑΙ !!! ... Νικημένοι ΟΧΙ!!! 

Ξημέρωσε το Σάββατο 17 Νοέμβρη του 1973. Το έπος και το θαύμα του Πολυτεχνείου πέρασε στο χώρο του θρύλου και της ιστορίας, όπου μόνο μεγάλες μορφές και μεγάλα γεγονότα περνούν. Στο ρημαγμένο Πολυτεχνείο, ανάμεσα από τα συντρίμμια, που κάπνιζαν ακόμα. «περπατούσε η δόξα μονάχη» και στεφάνωνε τα ελληνικά νιάτα. Μια ακόμα χρυσή σελίδα είχε προστεθεί στην ελληνική ιστορία. Πάνω σε αυτή με το αίμα των ανδρείων γράφτηκαν δυο μονάχα λέξεις: "ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ! ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!"

* Ο Γιώργος Μιχαηλίδης είναι δημοτικός σύμβουλος - πρόεδρος της ΚΕΠΑ Δ. Βέροιας και γραμματέας της Ν.Ε. ΠΑΣΟΚ Ημαθίας