‘’Η Κόρη των Αιγών’’ της Βούλας Κοτσάλου (βιβλιοκριτική από τον Γ.Ξ. Τροχόπουλο)

Βιβλιοκριτική: Είναι ένα πολύ ευχάριστο στην ανάγνωση και επιμορφωτικό συνάμα σύγγραμμα, γιατί μέσα από τις σελίδες του γνωρίζει κανείς επεξηγήσεις λέξεων και εννοιών που ούτε καν είχε φανταστεί και αφορούν τον τόπο μας.

Περιέχει πληροφορίες για την ονομασία του τόπου όπου ζούμε, την Ημαθία, που σημαίνει τόπος αμμουδερός και εύφορος. Η ονομασία του προέρχεται από τον Ημαθίωνα, ήρωα της Μυθολογίας που ήταν γιος του Τιθωνού και της Ηούς και αδελφός του Μέμνονα, βασιλιά των Αιθιόπων.

Ποιο είναι το μέρος της Ημαθίας που ονομάζεται ‘’το χωριό των Πελαργών’’; Από πού προέρχεται το όνομα της Βέροιας; Υπάρχουν οι εξής δύο εκδοχές: Η μία λέει ότι είναι η πόλη που έχτισε ο Βασιλιάς Βέρητας και από αυτόν πήρε το όνομα Βέροια. Η δεύτερη αναφέρει ότι η πόλη χτίσθηκε από τον Φέρωνα ως Φέροια, οι κάτοικοί της όμως μετέτρεψαν το ‘’φ’’ σε ‘’β’’ και έτσι προέκυψε το Βέροια.

Υπήρχε παλιότερα και το όνομα Κατοφέροια που προέκυψε από το Μαύρη–Βέροια, λόγω της καταχνιάς και της ομίχλης που σκέπαζε την πόλη τον χειμώνα.

Επίσης αναφέρεται στο βιβλίο από πού προήλθε το όνομα του ποταμού Αλιάκμονα. Δύο εκδοχές: Μία λέει ότι οφείλεται στους μετοικήσαντες στην Ημαθία Αρκάδες, οι οποίοι έδωσαν στον ποταμό το όνομα του πελοποννησιακού Αλιάκμονα ή Καρμάνωρα, για να τους θυμίζει τον τόπο τους. Η άλλη εκδοχή αναφέρει ότι το όνομα προέρχεται από το ‘’άλας’’ της θάλασσας που εκβάλει ο ποταμός και το ‘’άκμων’’, δηλαδή αμόνι. Αλιάκμων: ένα αμόνι που χτυπά τη θάλασσα.

Και όλα τα ανωτέρω αναφέρονται από τη συγγραφέα υπό τύπον διαλόγου με τη συνοδηγό γιαγιά της, κατά τη διαδρομή από Βέροια προς τους Βασιλικούς Τάφους της Βεργίνας, που είναι και ο βασικός προορισμός.

Στη συνέχεια, η αφήγηση και ‘’ξενάγηση’’ του αναγνώστη από μέρους της στους Βασιλικούς Τάφους της Βεργίνας είναι καταπληκτική. Το αναφέρω επειδή έχω επισκεφθεί δύο φορές τον χώρο και πιστεύω ότι με την αριστοτεχνική περιγραφή της δημιουργεί στον αναγνώστη που δεν έχει περάσει ποτέ από εκεί την αίσθηση ότι βρίσκεται μέσα στο Μνημείο και ‘’βλέπει’’ όσα αφηγείται η συγγραφέας. Σταματώ εδώ όμως, τα υπόλοιπα στο βιβλίο, το οποίο –κατά τη γνώμη μου– αξίζει τον κόπο να το προμηθευτεί κάποιος για να το μελετήσει.

Την κα Κοτσάλου τη γνωρίζω από την εποχή που ήμουν Αντιδήμαρχος Πολιτισμού και είχαμε άριστη συνεργασία. Θεωρώ ότι η παρουσία της αποτελεί ‘’κόσμημα’’ για τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Ζωγιοπούλου, καθώς και για τη Μουσική Βιβλιοθήκη που συνυπάρχει εκεί. Είναι πρότυπο Δημοτικού Υπαλλήλου με δημιουργικές και καλλιτεχνικές ανησυχίες. Της εύχομαι τα καλύτερα.

Υ.Γ. Χαιρετίσματα και φιλιά στην ‘’γιαγιά’’ της.

Γ.Ξ. Τροχόπουλος