Δύο ποιήματα για τη Γυναίκα (Κ. Δημουλά - Χ. Μπατσαρά)

Έξι χρόνια πριν οριστεί η 8η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα της Γυναίκας, η Κική Διμουλά δημοσίευσε, το 1971, την ποιητική της συλλογή με τίτλο «Το λίγο του κόσμου», η οποία τιμήθηκε με το β’ κρατικό βραβείο ποίησης. Σε αυτή τη συλλογή, ήταν και το ποίημα "Σημείο Αναγνωρίσεως - άγαλμα γυναίκας με δεμένα χέρια".

Επίσης, η Ημαθιώτισσα εκπαιδευτικός, Χάιδω Μπατσαρά - Τζήκα, στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook, κοινοποίησε ένα δικό της ποίημα, με τίτλο "Τούτες τις μέρες", από την ανέκδοτη συλλογή ποιημάτων της "Αχ, έρωτα!".

Με αφορμή τη σημερινή Ημέρα, σας παρουσιάζουμε τα δύο ποιήματα, που άμεσα ή έμμεσα, σχετίζονται ιδιαίτερα με αυτήν:

Σημείο Αναγνωρίσεως

άγαλμα γυναίκας με δεμένα χέρια

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,

εγώ σε πρσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.

Στολίζεις κάποιο πάρκο.

Από μακριά εξαπατάς.

Θαρρεί κανείς πώς έχεις ελαφρά ανακαθήσει

να θυμηθείς ένα ωραίο όνειρο πού είδες,

πώς παίρνεις φόρα να το ζήσεις.

Από κοντά ξεκαθαρίζει το όνειρο:

δεμένα είναι πισθάγκωνα τα χέρια σου

μ’ ένα σκοινί μαρμάρινο

κι η στάση σου είναι η θέλησή σου

κάτι να σε βοηθήσει να ξεφύγεις

την αγωνία του αιχμάλωτου.

Έτσι σε παραγγείλανε στο γλύπτη:

αιχμάλωτη.

Δεν μπορείς

ούτε μια βροχή να ζυγίσεις στο χέρι σου,

ούτε μια ελαφριά μαργαρίτα.

Δεμένα είναι τα χέρια σου.

Και δεν είν’ το μάρμαρο μόνο ο Άργος.

Αν κάτι πήγαινε ν’ αλλάξει

στην πορεία των μαρμάρων,

αν άρχιζαν τ’ αγάλματα αγώνες

για ελευθερίες και ισότητες,

όπως οι δούλοι,

οι νεκροί

και το αίσθημά μας,

εσύ θα πορευόσουνα

μες στην κοσμογονία των μαρμάρων

με δεμένα πάλι τα χέρια, αιχμάλωτη.

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,

εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως.

Όχι γιατί γυναίκα σε παρέδωσε

στο μάρμαρο ο γλύπτης

κι υπόσχονται οι γοφοί σου

ευγονία αγαλμάτων,

καλή σοδειά ακινησίας.

Για τα δεμένα χέρια σου, πού έχεις

όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω,

σε λέω γυναίκα.

Σε λέω γυναίκα

γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη.

Κική Διμουλά

***

Τούτες τις μέρες

Τούτες τις μέρες της λύπης και της μοναξιάς

τούτες τις νύχτες της αγρύπνιας και του πόνου

συλλογιέμαι τη γυναίκα-μάνα της γενιάς μου.

Που σαν παιδί δεν έπαιξε...

Σαν κοπέλα δεν ένιωσε το φτερούγισμα της ψυχής...

Σα γυναίκα δεν έζησε την έκσταση του έρωτα...

την απόλυτη ηδονή!

Σα μάνα δε χάρηκε τα παιχνίδια

και τα γέλια του μωρού,

γιατί της ήταν βάρος μετά της μέρας τον κάματο.

Που αναγκαζόταν να κάνει το θέλημα 

των γονιών και του άντρα...

Να υπακούει στα κελεύσματά τους...

να θέλει τα θέλω τους...

να ικανοποιεί τις επιθυμίες τους

ήθελε δεν ήθελε...

άβουλη κι ανήμπορη να πει "΄Οχι!"

Αυτή τη γυναίκα συλλογιέμαι!

Και δεν κλαίω για το θάνατο

Κλαίω για τη ζωή της! 

Χάιδω Μπατσαρά-Τζήκα

(Απ' την ανέκδοτη Συλλογή "Αχ, έρωτα!")