editorial: «Σαν γυάλινες σφαίρες» (ποίημα αναγνώστριας)

Όταν ξεκινούσα μέσα από την συγκεκριμένη στήλη να δημοσιεύω ποιήματά μου (της στιγμής ή παλαιότερα), δεν είχα στο μυαλό μου ότι αυτό θα αποτελούσε ευκαιρία δημιουργίας ενός βήματος καλλιτεχνικής έκφρασης και άλλων προσώπων. Και όμως, μετά το ποίημα που λάβαμε από αναγνώστριά μας, σκέφτομαι πως είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να δημιουργήσουμε ένα τέτοιο βήμα... Συνεπώς, πέρα από τα δικά μου ποιήματα, είναι ευπρόσδεκτα και τα δικά σας, επώνυμα ή ανώνυμα! Μη διστάζετε, εκφραστείτε ελεύθερα! 

Νίκος Βουδούρης

***

Ποίημα της Α. Μ. 

«Σαν γυάλινες σφαίρες»

Κι έχεις και κείνη την ανάγκη, να θες κάπου να ανήκεις

Κάτι να προσμένεις

Κάτι να ελπίζεις

Κι έχεις και κείνη τη ψευδαίσθηση ότι οι άλλοι γύρω σου μπορούν,

Θα αλλάξουν….δεν μπορεί!

Θα δουν…

Και η ζωή από κάπου σου χαμογελάει, γιατί η ζωή προχωράει, 

γιατί ξέρει ότι τίποτα δεν θα αλλάξει

Τίποτα δεν γυρνάει πίσω και όμως όλα ανακυκλώνονται 

Γιατί οι άνθρωποι φιλέ μου ζούνε μόνο μέσα στο μικρόκοσμο που χτίζουν

Ζούνε με κάτι όνειρα σαν τις γυάλινες σφαίρες

Αντικατοπτρίζοντας τα όνειρα

Με σκοροφαγωμένες ελπίδες

Με κείνο το όσο όσο να χωρέσουν κάπου…

(Βέροια, 1/2/2024)

(Δημοσιεύθηκε στην ψηφιακή εφημερίδα "InVeria", Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2024, φύλλο 93)