Η σκιά που με πολεμά… (του Ν. Βουδούρη)

Του Νίκου Βουδούρη 

Κρυμμένος σε ένα υπόγειο σκοτεινό, κρίνεις τη ζωή μου, χωρίς να με ρωτήσεις.

Με μία ακαθόριστη εντολή, θαρρείς πως έχεις το δικαίωμα.

Όσο πιο βδελυρός είναι ο λόγος σου, τόσο θαρρείς πως παίρνει μπόι η σκιά σου.

Και ο μισθός θαρρείς πως θα ‘ναι πιο ανεβασμένος.

Δεν σε παρεξηγώ, μάλιστα σε καταλαβαίνω, στο σκοτάδι κυριαρχούν οι σκιές.

Με την απουσία του φωτός το τίποτα κυριαρχεί.

Ξέρω πως δεν ξεχνάς τότε που τόλμησες να με αντιμετωπίσεις στον ήλιο.

Μόνο να σέρνεσαι κάτω στη γη μπορούσες, σκιά.

Κάποτε νόμιζα πως, αν φωτίσω κάπως το υπόγειο σου, ίσως αλλάξεις λιγάκι.

Μα δεν υπολόγιζα πως το σκοτάδι το φως το καταπίνει.

Χανόσουν με το φως που σου ‘ριχνα και, σαν σταματούσα, πάλι κοκορευόσουν.

Για αυτό και μήτε το φως, μήτε το χρόνο μου χαλαλίζω πια.

Όσο για το αν η κρίση σου η σκοτεινή με επηρεάζει, σκέψου το ξανά.

Πώς μπορεί απ΄ τον καθρέφτη να βλάψει ένα είδωλο;

Πώς μπορεί μια σκιά χαμένη μέσα στον ζόφο του σκοταδιού να επηρεάσει το φως;

Σκοτάδι ήσουνα, σκοτάδι θα μείνεις.

Και από το σκοτάδι στο φως θα με κοιτάς. Χωρίς ουσία, κατάμαυρος και σκοτεινός...  

(Δημοσιεύθηκε στην ψηφιακή εφημερίδα "InVeria" - Κυριακή 3 Μαρτίου 2024, φύλλο 96)